Een mistig verhaal

16 februari 2020 - Sa Pa, Vietnam

Tijdens een vakantie als deze doe je dingen die je anders nooit doet. Zo liepen wij vanmorgen om 8 uur al op de markt in Bac Ha. Dat het zondag is, daar merk je hier niets van. Alles gaat gewoon door, winkels zijn open en er wordt gewerkt als op alle andere dagen.

Gisteren waren we al even over de markt gelopen, maar toen was het grootste gedeelte al gesloten. Maar vanmorgen was het een drukte van belang. Leuk, maar als je zoals wij, van dieren houdt, zie je ook zaken die je liever niet zou zien. Men gaat hier met veel dieren om op een manier waar "Wakker Dier" zeer boos over zou worden. Kippen en eenden worden aan hun poten opgetild en in veel te krappe kooien gestopt, als ze tenminste niet ter plekke geslacht en geplukt worden. Varkentjes worden aan hun oren (!) opgeheven en in stevige zakken achterop een brommer gebonden, levend en wel. Puppies worden hier bij bosjes verhandeld en men gaat daar bepaald niet zachtzinnig mee om. We zagen een beest dat nog het meest leek op een uit de kluiten gewassen cavia, die aan een touwtje bungelde en zich wanhopig probeerde los te kronkelen, wat natuurlijk niet lukte. Degene die het beestje gekocht had, stond gezellig te kletsen zonder zich ook maar iets van zijn aankoop aan te trekken, die bezig was te stikken. Nee, dit is geen markt voor teerhartige zieltjes...

Ook waterbuffels en paarden werden verhandeld. Die hadden het iets beter, want dat zijn vooral werkdieren. Tenslotte zijn we nog even naar het gedeelte gegaan waar vogels in kooitjes worden verkocht. Dat zie je hier trouwens ontzettend veel: een kooitje, vaak met maar één stokje erin, waarin een vogeltje zit. Wij noemen zoiets dierenmishandeling, maar hier heeft bijna elk huis wel één of meerdere kooitjes hangen.

Rond 10 uur zijn we weer de bus ingestapt. Zodra we Bac Ha, dat op 900 meter hoogte ligt, verlieten, reden we de mist in. Een behoorlijk dichte mist, die ons het uitzicht helaas ontnam. Want dat de omgeving prachtig is, hadden we gisteren al gezien. De bus bracht ons eerst naar Lao Cai. Vlak voordat je in dit grensplaatsje komt, rijd je dan een stuk langs de Rode Rivier, dezelfde die ook door Hanoi stroomt. Die rivier vormt hier de grens met China. Aan de andere kant zijn heuvels, waarvandaan de Chinezen de grens in de gaten houden. In Lao Cai is een grensovergang, maar die is al drie weken gesloten in verband met het coronavirus. Hier bleken ze prima koffie te hebben.

In Lao Cai was de mist intussen verdwenen, omdat we tot onder het wolkendek waren afgezakt. Maar op de weg naar Sa Pa, dat op ruim 1500 meter hoogte ligt, was de mist al snel weer aanwezig. Jammer, want ook hier is de omgeving schitterend. Onze buschauffeur blijkt iemand te zijn die dan misschien in de steden en op de grote weg behoorlijk jakkert, in de bergen ontpopt hij zich tot een ware kunstenaar. Want voor de manier waarop hij zijn bus de smalle bergwegen op en af loodst kun je alleen maar diep respect hebben. Grappig is trouwens dat de nummers van bussen, vracht- en bestelauto's niet alleen op het nummerbord staan. Dat is namelijk niet zelden onleesbaar. Daarom staat het nummer ook in veel grotere letters en cijfers geschilderd op de achterkant van de auto en ook op de beide zijkanten.

Sa Pa blijkt een gezellig plaatsje te zijn, maar het is er momenteel wel behoorlijk fris: een graadje of negen slechts, dus dat is even wennen. Het is nog steeds mistig en we hopen dat dit morgen wat minder is. Je zit hier namelijk dicht bij de hoogste berg van Indochina (ruim 3100 meter) en daar kun je met een enorme kabelbaan naartoe. Het uitzicht daarboven moet adembenemend mooi zijn, maar dan moet je natuurlijk wel zicht hebben. In het verleden hadden ze bij het begin van de kabelbaan tv-schermen staan, waarop je kon zien hoe de condities boven waren. Maar die hebben ze weggehaald, omdat teveel mensen besloten om de tocht niet te maken...

Vanmiddag hebben we even kort het plaatsje verkend en Evelien heeft, samen met nog een paar dames, voor een prikje een mooie North Face jas op de kop getikt. Vanavond gaan we een leuk restaurantje vinden, want die zijn er hier genoeg. En dan maar duimen dat de weergoden ons morgen gunstig gezind zullen zijn...

Foto’s