Een mistige dag in Sa Pa

17 februari 2020 - Sa Pa, Vietnam

Gisteren hadden we nog een beetje hoop dat de mist wellicht vandaag wat minder zou zijn, maar helaas bleek die hoop tevergeefs. Desondanks hebben we een leuke dag gehad!

Eerst hebben we "uitgeslapen". We gingen gisteravond om kwart voor tien al onder zeil en hebben tot kwart voor acht in bed gelegen. Heerlijk geslapen, want we hebben hier een prima bed. En dat was wel even lekker, want de homestay in Bac Ha was erg gezellig, maar het bed was zeer hard, hetgeen ten koste ging van onze nachtrust.

Na het ontbijt zijn we eerst naar Cat Cat gelopen, een erg toeristisch museumdorpje, twee kilometer van Sa Pa, dat heel mooi gelegen is in de diepte. Hoe dieper je kwam, des te dunner werd de mist en uiteindelijk was het gewoon grijs, maar wel erg fris. Hier zijn veel souvenirshops, die allemaal dezelfde spullen verkopen. En er zijn eettentjes waar we toch maar liever niet aanschuiven. Maar er is ook een prachtige waterval, er zijn grote raderen van watermolens in het riviertje en er worden folkloristische voorstellingen gegeven. Er wonen hier in de bergen heel veel minderheidsgroeperingen, die allemaal hun eigen klederdracht hebben. En die dracht wordt hier dagelijks gedragen. Toevallig begon er net een voorstelling toen wij bij een soort theatertje waren en we hebben dan ook kennis kunnen maken met een aantal dansen en met een aantal muziekinstrumenten uit  deze streek. We zullen een korte video-opname van een van de dansen op dit blog zetten.

Uiteraard kom je in zo'n dorpje dan ook weer groepsgenoten tegen en uiteindelijk hebben we met z'n vieren een taxi genomen, die ons terugbracht naar ons hotel.

Na een korte maaltijd in het hotel zijn we naar de Fansipan gegaan. De Vietnamezen noemen hem Phan-xi-pang. Dat is de hoogste berg van Indochina (Vietnam, Laos en Cambodja). De berg is 3143 meter hoog. Je kunt, als je een ervaren klimmer bent in een dag de top bereiken, maar de meeste trekkings trekken er twee of drie dagen voor uit. Er is echter nog een andere manier.

Vlakbij ons hotel is een station van een bergtreintje. Dat treintje brengt je in een minuut of vijf naar een kabelbaanstation. En die kabelbaan is echt spectaculair! De grotendeels glazen cabines hangen aan drie kabels en met ruim 6,3 kilometer is deze kabelbaan de langste driekabelbaan ter wereld. Hij overbrugt een hoogte van van 1,4 kilometer en ook dat vind je nergens anders op de wereld. Maar ja, moet je dat doen als het zo mistig is? Wij besloten de gok te wagen en hebben er geen spijt van gehad. Het eerste stuk omhoog leverde mooie uitzichten op op de terrassen waar rijst wordt geteeld, maar al snel verdwenen we in de wolken. Tot vlak voor de top. Daar brak de cabine door de wolken heen en hadden we een prachtig uitzicht op de top en de omringende bergen met de wolken eronder. Overigens was in de cabine van de kabelbaan een sticker geplakt, waarop stond wat allemaal niet mocht. Er stond ook een plaatje bij van twee oude mensen met een wandelstok en de tekst "verboden voor mensen van 60 jaar en ouder"...

Boven bij de top is van alles te beleven. Er staat een heel groot boeddhabeeld, er zijn een stuk of zeven prachtige tempels en er is een pagode. Vanaf het eindstation van de kabelbaan kun je naar de top lopen, maar dat zijn 600 treden in de ijle lucht. Dat hebben we niet gedaan. Evelien is weer aardig opgeknapt van haar griepje, maar je conditie gaat door zo'n griep wel heel erg achteruit. Daarom hebben we het tandradbaantje genomen, dat je tot vlak onder de top brengt en het laatste stukje hebben we geklommen. Het was koud en er stond veel wind en toen we er wat langer stonden, trok het weer helemaal dicht. 

We zijn op dezelfde manier naar Sa Pa teruggegaan, nu volledig in de mist, en gaan vanavond gezellig met nog een stel eten in restaurant Lotus, een gezellige tent met heel lekker eten. Gisteravond hebben we hem uitgeprobeerd en dat is ons uitstekend bevallen. Het enige nadeel is dat het restaurant een stuk lager ligt dan het hotel, dus dat moet je na de maaltijd weer terug klimmen.

Morgen vertrekken we naar Hanoi. Daar schijnt het 20 graden te zijn. Dat kun je je nauwelijks  voorstellen als je hier in Sa Pa zit, want hier is het gewoon koud. En dat is heel ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. In onze kamer hebben we gelukkig een airco die je ook op "heat" kunt zetten. Dat is de enige mogelijkheid om de kamer lekker warm te krijgen, want kachels hebben ze niet in het hotel.

Foto’s