Nooit meer My Lai

Vandaag zijn we voor het eerst in deze vakantie geconfronteerd met de gevolgen van het coronavirus. Toen we bij het dorpje My Lai kwamen, bleek het herinneringscentrum gesloten vanwege dit virus. Maar daarover verderop meer...

Vanmorgen rond even over vijf werden we wakker. Niet van het geluid van de branding, maar van muziek. Veel Vietnamezen deden hun ochtendgymnastiek en namen een duik in zee. Dat laatste doen ze heel bewust voor zonsopgang. Dat zit zo: Vietnamezen willen absoluut niet bruin worden. Want als je bruin bent, dan betekent dat dat je buiten op het land werkt. Dus dan ben je boer en boeren zijn arm. Conclusie: als je bruin bent, ben je arm en ze willen niet als zodanig te boek staan. Daarom gaan ze alleen voor zonsopgang naar het strand...

Na het ontbijt zijn we op weg gegaan naar onze volgende bestemming. Na een koffiestop en een stop voor de lunch reden we naar het dorpje My Lai. Maar dat bleek dus gesloten vanwege het coronavirus. Lokale overheden kunnen die beslissing nemen en daar doe je helemaal niets aan.

Heel jammer, want er is een herinneringscentrum met een museum en een monument dat herinnert aan een verschrikkelijk bloedbad in de Vietnam oorlog dat daar heeft plaatsgevonden. Op 16 maart 1968 vielen vier Amerikaanse compagnieën het  dorpje binnen,  omdat daar Vietcongstrijders zouden zitten. Op de avond van 15 maart hadden de soldaten te horen gekregen van de militaire leiding dat dit dé kans was om hun gesneuvelde kameraden te wreken. Luitenant Calley gaf opdracht om op alles te schieten wat ze tegenkwamen. Er bleken echter geen Vietcongstrijders in het dorp te zijn, maar vooral vrouwen en kleine kinderen en wat oudere mensen. 509 mensen werden vaak op gruwelijke wijze gedood, voornamelijk vrouwen, kinderen en baby's. Slechts elf mensen overleefden de aanval, doordat een Amerikaanse helikopterpiloot zijn toestel tussen een groepje Vietnamezen en de Amerikanen aan de grond zette. Tien mensen konden aan boord van de helikopter komen en werden gered. Later werd er tussen de talloze doden nog een jongetje van vier jaar levend aangetroffen.

De Amerikaanse regering wilde de zaak in de doofpot stoppen, maar een Amerikaanse soldaat schreef in november 1968 een brief, waarin hij het Amerikaanse leger beschuldigde van wreedheden. Daar werd echter niet op gereageerd. Een andere soldaat schreef daarop ook een brief met dezelfde aantijgingen en stuurde die naar president Nixon en naar diverse ministers en congresleden. Bijna niemand reageerde, behalve een senator uit Arizona. Daarop kwam er alsnog een onderzoek en werd luitenant Calley veroordeeld tot levenslang. Na twee dagen werd hij echter op bevel van president Nixon weer vrijgelaten. In hoger beroep werd hij alsnog tot 10 jaar veroordeeld,  waarvan hij slechts eenderde deel hoefde uit te zitten en dan ook nog in de vorm van huisarrest. Een sergeant werd voor straf overgeplaatst naar een ander legeronderdeel en de soldaten die de moordpartij hadden uitgevoerd kregen geen straf... Onbegrijpelijk als je de foto's ziet!!!

Heel jammer dat we niet in het dorpje hebben kunnen kijken. Het zou ongetwijfeld zeer indrukwekkend zijn geweest.

We zijn daarna doorgereden naar Hoi An, een plaatsje met zo'n 150.000 inwoners. Het is een van de hoogtepunten als je Vietnam bezoekt. Door het stadje stroomt de Thu Bon rivier met daarop bootjes die 's avonds verlicht worden door honderden lampionnen. Morgen zullen we meer vertellen over Hoi An en omgeving. We hebben met de groep heerlijk gegeten en daarna hebben we nog een klein rondje door het oude centrum gemaakt, dat werelderfgoed is. Het is druk, maar veel minder druk dan het eigenlijk zou moeten zijn. Want de Chinezen mogen door het coronavirus hun land niet uit en dat schijnt echt heel veel te schelen. En dus had Johan Cruijff weer eens gelijk toen hij beweerde dat elk nadeel ook een voordeel heeft...