Weer terug naar Hanoi

Gelukkig was het vanmorgen mistig in Sa Pa. Het zal je toch niet gebeuren dat je daar een paar dagen in de mist zit en dat de zon schijnt als je weggaat...

Om acht uur vertrok onze bus. Eerst richting Lao Cai om vlak voor dat grensstadje de snelweg te nemen naar Hanoi. Omdat we die route al een keer gereden hebben, doodde onze Vietnamese gids een deel van de tijd door ons nog wat dingen over zijn land te vertellen.

Bijna alle kinderen gaan tegenwoordig in Vietnam naar school. Daardoor kunnen praktisch alle jonge mensen lezen en schrijven. Er zijn verschillende soorten scholen: de kleuterschool voor kinderen van 3 tot 5 jaar, de lagere school (6 - 10), voortgezet onderwijs (11 - 15) en hoger onderwijs (16 - 18). Daarna kun je nog twee jaar een beroepsopleiding doen of naar de universiteit, als je dat tenminste kunt betalen. Onderwijs is namelijk duur en moet door de ouders zelf betaald worden. De meeste ouders vinden het belangrijk dat hun kind goede kansen krijgt en reserveren daarom geld voor het volgen van onderwijs. Maar de universiteit is heel duur: een semester kost al gauw omgerekend 3000 tot 4000 euro, dus een heel schooljaar al snel tussen de 12000 en 15000 euro per jaar. Dat is alleen weggelegd voor de hele rijken.

Op school wordt alleen 's morgens les gegeven. De school start om 7.00 uur tot ongeveer 11.00 uur. Er zitten gemiddeld 45 kinderen in een klas. Op het platteland wordt soms ook 's middags les gegeven, omdat de lokalen te klein zijn. Men verdeelt de groep dan in tweeën; de ene groep krijgt 's morgens les, de andere 's middags. Er is een enorm tekort aan leraren. Als leraar verdien je hier namelijk heel slecht en veel mensen kiezen dus een ander beroep. De overheid probeert het lerarentekort aan te pakken door de opleiding tot leraar gratis te maken. Maar dan moet je, als je klaar bent, wel 4 jaar lang gaan lesgeven op een plaats die door de overheid wordt aangewezen. En daar trappen niet zoveel mensen in...

Ook leerden we nog iets over het huwelijksleven in Vietnam. Je mag als meisje trouwen als je 18 bent. Een jongen moet op zijn minst 20 zijn. Veel Vietnamese meisjes zijn getrouwd met een buitenlander. In China, Taiwan en Zuid-Korea is namelijk een enorm mannenoverschot. Er komen regelmatig mannen uit die landen naar de grote steden en daar worden dan feesten georganiseerd, die dienen als een soort huwelijksmarkt. Bij jonge mensen is het aantal scheidingen dan ook hoog: zo'n 90 % van de jonge huwelijken strandt. In heel Vietnam strandt gemiddeld 25 % van de huwelijken voortijdig. In de grote steden is dat 45 %. Als een huwelijk eindigt met een scheiding, blijven de kinderen bijna altijd bij de moeder.

Na al deze wetenswaardige feiten hebben we Hanoi bereikt. Hier is de temperatuur weer heerlijk: ruim 20 graden. We zijn met z'n vieren nog even de stad in geweest. We hebben "Trainstreet" bezocht. Dat is een straat waar de trein een paar keer per dag vlak langs de huizen rijdt. Tot een aantal jaren geleden werd er ook altijd een markt gehouden en als de trein dan in aantocht was, moest men de stalletjes in een mum van tijd weghalen. Dit mag nu niet meer van de overheid, maar het blijft een raar gezicht: een spoorlijn die werkelijk vlak langs de huizen loopt door een smalle straat. Heel veel van die huizen zijn nu eettentjes, want het straatje wordt veel door toeristen bezocht.

Na het bezoek aan "Trainstreet" zijn we nog even verder de stad in gelopen naar het centrale plein. Vanaf de vierde verdieping van een café heb je een magnifiek uitzicht op het Hoan Kiem Lake en op de chaos op straat: auto's en brommers die door elkaar rijden en ballonnenverkopers, die er als een haas vandoor gaan als de politie verschijnt.

Tot slot hebben we vandaag alvast de afscheidsmaaltijd gegeten. Morgenavond gaan we met een aantal mensen naar een voorstelling van het waterpoppentheater,  vandaar. We hebben heerlijk gegeten en we hebben de beide reisleiders in het zonnetje gezet en bedankt voor hun fantastische bijdrage aan het slagen van deze reis.