Jarig zijn in Vietnam

6 februari, mijn verjaardag dus. Als ik gedacht had dat enigszins rustig voorbij te laten gaan... Nee dus!

Het begon al bij het ontbijt. Arno had een tafel versierd met ballonnen en daar mochten wij ontbijten. Hij had een ontzettend leuk boeddhabeeldje gekocht als cadeautje. En dat was echt een verrassing. Van onze Vietnamese gids kreeg ik een prachtige, zelfgemaakte sfeerfoto van Vietnam. Die komt thuis dus echt wel in een lijstje.

Na het ontbijt gingen we weer de bus in, richting het noorden. Er werd gezongen voor mijn verjaardag en ik heb beloofd om de drankjes bij de lunch voor mijn rekening te nemen. Er werd een fotostop gemaakt bij een tweetal prachtige torens, die gebouwd zijn door de Cham, één van de 54 minderheidsgroeperingen in Vietnam. Oorspronkelijk waren er drie torens, maar de Fransen hebben destijds de middelste toren afgebroken en de stenen gebruikt voor de aanleg van een weg. Doodzonde!! De Cham hebben nog steeds zo hun eigen gebruiken. De vrouw is de belangrijkste persoon in het gezin. Zij bepaalt wat er gedaan wordt en wie dat dan doet. Zij is ook degene die een man ten huwelijk vraagt en niet andersom. En als ze trouwen gaat de man bij het gezin van de vrouw wonen. De vrouw trekt dus niet bij haar man in, maar andersom.

Na nog een koffiestop kwamen we op een prachtige locatie langs de kustweg voor de lunch. Ook daar was weer een cadeautje van de reisleiding: dit keer een metalen beeldje van een Vietnamees op een fietstaxi. Het zijn cadeautjes die we zelf hadden kunnen kopen, zo leuk! Als klap op de vuurpijl werd er na de lunch een taart binnengebracht, met sterretjes, happy birthday en mijn naam erop. En weer werd er gezongen. Ik voelde me echt jarig! We hebben met z'n allen de taart soldaat gemaakt, uiteraard ook met onze gids en met de buschauffeur. Er bleef zelfs nog genoeg over voor het bedienend personeel. Het was ongelooflijk leuk en verrassend!

Na deze fantastische onderbreking zijn we verder gereden langs een hele mooie kustweg, met uitzicht op prachtige baaien, soms met drijvende dorpjes erin waar van alles wordt verhandeld wat met de zee heeft te maken. Vlak voordat we bij ons hotel kwamen hebben we nog een stop gemaakt bij een vissershaventje, waar de ronde bootjes waarmee de mannen naar hun vissersboten roeien op het strand lagen. De mensen zijn zo ontzettend vriendelijk. Je wordt hier als toerist niet weggekeken, maar je voelt je echt welkom. De kinderen zijn enthousiast zonder vervelend te zijn. Ze bedelen niet, maar vinden het leuk als je ze op de foto zet en ze hoeven er niets voor terug te hebben.

Uiteindelijk kwamen we rond half zeven aan bij ons hotel, een prachtig gebouw van twaalf verdiepingen. We zitten op de vierde etage en kijken uit op het strand. Met de groep, die ongelooflijk gezellig is, hebben we in het hotel gegeten, want niemand had meer zin om er nog op uit te trekken. Jammer dat we morgen weer weggaan; we zouden hier best nog een dagje willen blijven.

Maar morgen wachten er weer andere zaken. We gaan eerst naar My Lai, een dorpje waar de Amerikanen in 1968 een enorm bloedbad hebben aangericht. Dat wordt echt indrukwekkend en er is ons dan ook gevraagd om passende kleding aan te trekken. Na dit bezoek rijden we door naar Hoi An, wat ongetwijfeld een hoogtepunt gaat worden. We hopen dat het weer een beetje blijft meewerken. Tot nu toe hebben we schitterend weer gehad, maar de regenkansen gaan vanaf zaterdag wel toenemen. Duimen dus maar...