Amman en Salt

Amman is enorm groot. De stad telt zo'n 4.500.000 inwoners en die wonen allemaal behoorlijk op elkaar. In heel Jordanië wonen 11 miljoen mensen en dus mag je zeggen dat een groot gedeelte daarvan in de hoofdstad woont. In het oude centrum is overigens heel veel leegstand. De huizen zijn oud en verwaarloosd. De reden is dat veel huizen soms al eeuwenlang in het bezit zijn van één familie. Iedere keer als er iemand van die familie sterft, verdubbelt of verdriedubbelt het aantal erfgenamen, zodat zo langzamerhand niemand meer weet wie er nu verantwoordelijk is. En dus gebeurt er niets... met  leegstand en verval tot gevolg.

Amman is een zeer hectische stad met ontzettend veel autoverkeer. En dat levert iedere dag tijdens de ochtend- en avondspits een enorme traffic jam op. Die wordt mede veroorzaakt door het feit dat in de meeste auto's slechts één persoon zit. Van carpooling hebben ze hier blijkbaar nog nooit gehoord.

De stad behoort zeker niet tot de gezelligste steden die we bezocht hebben. Het chaotische verkeer, dat ervoor zorgt dat oversteken voor voetgangers levensgevaarlijk is (zebrapaden zijn er nauwelijks en voetgangerslichten al helemaal niet!) en het minstens zo chaotische stratenplan dat ervoor zorgt dat je binnen de kortste keren verdwaalt zijn daar zeker debet aan. De oorspronkelijke stad is rond 6000 jaar voor Christus gebouwd door de Ammonieten op zeven heuvels. Inmiddels ligt de stad op meer dan honderd verschillende heuvels. De naam Amman is van dit volk afgeleid.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt eerst naar de citadel in het centrum van de stad gereden. Een heel indrukwekkend bouwwerk dat hoog boven de stad uitsteekt. Voor de muren van de voorloper van deze citadel sneuvelde ooit Uria, de man van Bathseba, die door koning David was verleid en bezwangerd en daardoor de moeder van koning Salomo werd. De citadel heeft een klein, maar interessant museum. Daarna hebben we het Romeinse theater bezocht dat vlakbij de citadel ligt. Een imposant bouwwerk, waar nog steeds theatervoorstellingen worden gegeven. Er zijn twee kleine musea die bij de entreeprijs zijn inbegrepen en die ook zeker een kort bezoekje waard zijn, als je er toch bent. Er is van alles te zien over het traditionele leven in dit land.

Vervolgens werd koers gezet naar Salt, dat een kleine 30 kilometer ten noordwesten van Amman ligt. Doordat Salt ooit het middelpunt was van allerlei handelsroutes tussen steden als Damascus, Jeruzalem, Nabloes, Bagdad en Caïro was Salt lange tijd de hoofdstad van Jordanië, dat toen nog Transjordanië heette. Later is Amman de hoofdstad geworden. De reden: in Salt konden geen treinen komen!

Salt is een stadje van 140.000 inwoners en het leuke aan deze plaats is dat Salt nog steeds niet toeristisch is. Het is in 2020 op de Werelderfgoedlijst terecht gekomen, maar corona heeft ervoor gezorgd dat de toeristenstroom die daarvan het gevolg zou moeten zijn, is uitgebleven. Tot nu toe tenminste, want dat zal echt gaan veranderen. De stad is gezellig, heeft een kleine souk en je kunt hier nog rustig een winkeltje in lopen zonder dat je direct een verkoper op je dak krijgt. Wij vonden dat echt uniek voor wat wij tot nu toe en ook tijdens andere vakanties hebben ervaren. Er zijn (nog) geen toeristenwinkeltjes en je loopt echt te shoppen temidden van de lokale bevolking. We hebben met de groep eerst een klein folkloristisch museumpje bezocht en werden vervolgens getrakteerd op een ongelooflijk lekkere lunch in een prachtig oud huis. Het eten is hier sowieso erg lekker, maar dit sprong er wat ons betreft absoluut uit in positieve zin.

Na het eten hebben we nog heel kort een ander museum bezocht, ook al weer in zo'n prachtig huis. Vervolgens hebben we nog een uurtje heerlijk door het stadje gelopen, de souk bezocht en nog wat gedronken op een terrasje, waar het bestellen van een paar blikjes cola een hele kunst bleek te zijn. Ik moest zelfs nog met een Jordaanse mevrouw bellen, omdat de jongens in het café ons niet begrepen en niet wisten hoeveel ze voor de cola moesten rekenen. Maar uiteindelijk kwam alles goed...

Daarna ging het weer richting Amman. Dwars door het hectische verkeer. Je krijgt hier echt bewondering voor de buschauffeur, die zijn gevaarte zonder schade erdoorheen loodst. Het woord "stoppen" schijnt men hier niet te kennen: op kruisingen rijdt iedereen zoveel mogelijk door en voorrang verlenen is er niet of nauwelijks bij. Het levert veel hachelijke situaties en veel getoeter op.

De avondmaaltijd vond plaats in een eetcafé tegenover het hotel. We hebben met z'n zessen een heel gezellige avond gehad, niet in het minst omdat er livemuziek bleek te zijn. Twee gitaristen en een percussieman speelden de sterren van de hemel en bezorgden ons zodoende onverwacht een verrassend etentje. We hebben twee video's aan het blog toegevoegd, en natuurlijk weer veel foto's. Temidden van heel veel lokale jonge mensen en in de rook van vele waterpijpen hadden we het geweldig naar ons zin. Wij dachten altijd dat het roken van een waterpijp typisch iets voor mannen was, maar hier waren het vooral de dames die zich eraan tegoed deden. Maar ja, we zijn natuurlijk nooit te oud om te leren.

Morgen verlaten we Amman om naar de Dode Zee te verkassen. Volgens Anja, onze reisleidster, begint de vakantie dan echt...