Naar de Dode Zee

Vandaag hadden we een relatief korte reisdag. Na het ontbijt hebben we Amman voorlopig gedag gezegd en zijn we in westelijke richting weggereden uit deze toch wat ongezellige stad. We zullen er aan het eind van de reis weer terugkeren, omdat Amman nu eenmaal dicht bij het vliegveld ligt.

De eerste stop was in het stadje Madaba. Deze stad wordt ook wel de mozaïekhoofdstad genoemd. En dat komt doordat er in de verschillende kerken veel mooie mozaïeken zijn gevonden. Het is een stadje met een relatief grote christelijke populatie. Heel veel Bedoeïenen zijn islamiet, maar er zijn er ook die het Christendom aanhangen. Dat leverde in het verleden wel eens problemen op, wat ervoor zorgde dat de christelijke Bedoeïenen bij elkaar gingen wonen. En dat gebeurde vooral in Madaba. Hier vind je dan ook amper moskeeën,  maar vooral christelijke kerken. Eén van die kerken hebben we bezocht. Niet omdat hij zo mooi is, maar omdat er op de vloer een heel bijzonder mozaïek ligt. Het stelt een zeer gedetailleerde landkaart voor van de streek waarin wij ons nu bevinden. Het is een toeristische trekpleister van de bovenste plank en dat zie je direct in het stadje aan de vele souvenirwinkels. Hier hebben we een uurtje geshopt en koffie gedronken. Boven de straten hangen soms spandoeken. Die zijn niet voor reclame, maar bevatten privéboodschappen, zoals een aankondiging voor een huwelijk of een mededeling dat iemand is geslaagd voor een examen. Het is in deze stad een traditie om dat op die manier aan iedereen kenbaar te maken.

Vervolgens reden we naar de berg Nebo, de berg waarvandaan Mozes naar het Beloofde Land mocht kijken. Hij mocht het land echter niet binnengaan. In de Bijbel staat dat Mozes op deze berg stierf en hier door God zelf werd begraven. Zijn graf is tot de dag van vandaag nooit gevonden. Ook wij hebben uitgekeken op het Beloofde Land, waarvan niet al te veel te zien was, omdat het behoorlijk heiig was. Op de berg staat een kerk, die inmiddels dienst doet als museum. En je vindt er hét symbool van de berg, namelijk een kruis in de vorm van de letter T met een soort lus daar bovenop en een slang eromheen gewikkeld. Uiteraard is hij te zien op de foto's en op twee korte video's.

Daarna volgde een steile afdaling naar het laagste punt op aarde: de Dode Zee. Mount Nebo is ongeveer 800 meter hoog, de Dode Zee ligt op -400 meter hoogte, een verschil dus van 1200 meter. De rit naar ons hotel duurde nog geen 20 minuten en voerde ons door een landschap dat voor het eerst de naam "woestijnachtig" mocht hebben. Heuvelachtig, weinig begroeiing, maar wel heel mooi. 

Het Hilton hotel, waar we rond 13.30 uur arriveerden, is een prachtig 5-sterren resort, gelegen aan de Dode Zee. Het heeft een privéstrand en vier mooie zwembaden. Het geheel is nogal ingewikkeld gebouwd en bestaat uit vier verschillende gebouwen, die min of meer met elkaar zijn verbonden. Je moet met verschillende liften omhoog en omlaag om in je kamer te komen. Best ingewikkeld en we zijn al een paar keer verkeerd gelopen. De middag hebben we in het zwembad doorgebracht. Heerlijk relaxen na een paar drukke, maar mooie dagen. Het hotel heeft iedere avond een diner in buffetvorm en dat is werkelijk overweldigend! En omdat dat deze dag bij de prijs was inbegrepen hebben we daar dankbaar gebruik van gemaakt. Er was een enorme overdaad aan voor- en hoofdgerechten. En als je daarna nog iets kon stallen was er ook nog een zeer uitgebreid toetjesbuffet. We hebben dus heerlijk gegeten, maar vragen ons wel af wat er nu met het overgebleven voedsel gebeurt... We zaten buiten op het terras, met uitzicht op de Dode Zee en op het land aan de overkant. 's Avonds als de zon onder is, heb je uitzicht op de lichtjes aan de overkant en kan je bijv. Jericho zien en heel in de verte achter de bergen de lichten van Jeruzalem. 

Morgen hebben we een relaxdag in het resort en zullen we dus gaan doen waarvoor je naar de Dode Zee komt: drijven op het zoute water.