Jerash en Ajloun

Vandaag was de eerste excursiedag. Die begon om 9.00 uur, nadat we een lekker ontbijt hadden genuttigd. De eerste stop was bij een grote shopping mall, want daar staan een stuk of acht pinautomaten. De dinars werden aangevuld en met een dikke portemonnee vertrokken we naar onze eerste bestemming: Jerash.

De rit voerde door wat ze hier het groene gedeelte van Jordanië noemen. Er zijn veel bomen waaraan olijven en vijgen groeien en er zijn ook veel pijnbomen. Deze laatste bomen, een soort den, zijn allemaal van de overheid. Op het kappen ervan staat een strenge straf: je verdwijnt een tijdje in een gevangenis en de lengte van die tijd wordt mede bepaald door de leeftijd van de gekapte boom. Hoe ouder de boom, hoe langer je vastzit.

Onze Jordaanse gids, (want die is er ook!) vertelde dat het ontbreken van water een enorm probleem is in dit land. Rivieren zijn er nauwelijks en in een stad als Amman valt 400 mm regen per jaar en dat is erg weinig. We hebben een korte stop gemaakt bij een van de schaarse rivieren, de Zarqa. Deze rivier wordt genoemd in de Bijbel, alleen heet hij daar de Jabbok. Het is de rivier waar Jacob vocht met de Engel en waar hij zijn nieuwe naam kreeg: Israël. Dat betekent: gevochten met God.

In Jerash, een middelgrote stad ten noorden van Amman, hebben we een grote stop gemaakt om de opgravingen daar te bekijken. De Romeinen zijn er geweest en hebben hun sporen daar achtergelaten, evenals de Grieken en enkele eeuwen later de Ottomanen. Het is een indrukwekkend geheel, dat ons wel wat aan Pompeï deed denken. En dat is niet zo gek, want de basis van beide steden is gemaakt door de Romeinen. Er zijn resten van tempels en huizen, een oude fontein, straten, een paardenrenbaan. Het betekende een stevig stukje lopen bij een temperatuur van zo'n 31 graden.

Na een hele lekkere lunch zijn we naar het kasteel van Ajloun gereden. Dit is geen kruisvaarderskasteel, maar een kasteel dat door de Ottomanen is gebouwd. Het ligt heel strategisch op een geïsoleerde berg van 1100 meter hoog en is daardoor bijna onneembaar. Vanaf de bovenkant van het kasteel heb je een prachtig uitzicht op de vallei van de Jordaan en op de bergen van Syrië en Libanon. Bij helder weer kan je zelfs het meer van Galilea zien, maar die zeldzaamheid was niet voor ons weggelegd. Het kasteel is vele malen verwoest en weer opgebouwd. Niet verwoest door vijanden, maar door aardbevingen. Gemiddeld een keer in de honderd jaar is er een grote aardbeving in Jordanië. De laatste grote beving was in 1936...

Weer terug in het hotel werd ons door de ANWB een welkomsmaaltijd aangeboden in buffetvorm. Die buffetten hier zijn overigens prima: heel gevarieerd, veel slasoorten en rauwkost en heerlijke pasta en vlees. En als kers op de taart is er dan nog het toetjesbuffet. We komen dus niets tekort. Morgen gaan we eerst kort in Amman kijken en in de middag doen we een korte excursie naar het stadje Salt. Maar daarover morgen meer.